Dogyot

First Impression is lasting!

        We were around sixty inside including the lecturer.

        I like that new technology. Actually, it’s not new…I’ve already seen that used by lecturers and on TV. I want to buy like that…sooner or later…wala akong maisulat…something new…sige lang…okay lang…  okay…let’s talk about impressions!

        First impression is lasting. Naniniwala ka ba dito? Yes but first impression can be likewise changed. Naniniwala din ako diyan! Yan ay kung may pagkakataon ka pang baguhin ang naunang impresyon tungkol sa iyo…

        

        ”Every time you see people, you create an impression. That is why you have to pamper yourself for the rest of the one hour break, so that when you come back at one, you are again fresh looking and confident to talk ….”

          “Okay…”

           At one o’clock, we came back for the afternoon session and uuhh! I got the impression that she is “dogyot” in the true sense of the word…buti na lang at may tissue paper na iniabot ang isang participant at kung hindi…tumulo na lahat ng luha niya sa ilong…huh! At mukhang wala siyang pakialam…wala rin siyang dalang napkin…handkerchief  kaya or any piece of towel.

          

         I love looking at people, I observe the way they talk, their manners, mannerisms, every word they say. And most of the time, I put them in writing. Black and white!

          

          Sa pakiwari ko, tatlo ang klase ng mga taong “nagsasalita sa harap.” Isang nagsasalita upang magpa-impress lamang, magpasikat sabi ng iba.Kadalasan ang mga ganito ay walang katuturan ang mga pinagsasabi. Ang isa naman ay nagsasalita upang gawin lamang ang kanyang trabaho. Wala siyang pakialam sa mga nakikinig o kung may nakikinig nga ba sa kanya? Ang huli naman ay nagsasalita upang gawin ang trabaho niya at upang magpa-impress na rin sa mga tagapakinig niya.

        Alin man sa tatlong nabanggit ay parehong gumagawa ng isang impresyon na mahirap nang maalis o makalimutan ng taong nakinig o nakakita lalo na sa unang pagkakataon.

        Mahirap magsalita sa harap ng tao…ng maraming tao. Lalo na kapag ang kaharap mo ay matatalino daw…puro mga kritiko at mahirap i-please ‘ika nga sa ingles. Sa harap ng mikropono ay lalo na…sapagkat kung hindi ka preparado, bukong-buko ang boses mo.

         Di hamak din naman na mahirap ang makinig lalo na kung mayroon nang impresyon na nabuo ang tagapagsalita sa isip ng nakinig. Makukuha pa kaya niya ang atensyon nito?

        

         I learned another lesson in here…kung tayo ang nagsasalita, kailangan siguro ay preparado tayo upang magawa natin ng maayos ang ating trabaho, ang makapagsalita ng mabuti at maipaunawa sa ating mga tagapakinig ang nais nating ipabatid sa kanila. Hindi na kailangang magpa-impress dahil kusa na silang makakadama ng paghanga. Kapag sinabi nating preparado, hindi lang sa mga sasabihin, kasama na po dito ang hitsura at gawi sa harap ng madla, ‘ika nga.

          And if you are the listener, respect. Kung wala ang respeto, hindi ka rin makakapakinig ng mabuti. Alisin sa isip ang unang impresyon na nabuo. Focus…mag-pokus sa mga bagay na dapat pakinggan at hindi sa taong pinakikinggan. In the first place, bakit ka ba narito o naroon…di ba para makinig? She’s just doing her job, then mind your own!           

 Kung sakaling isang araw, aksidenteng masalubong mo siya down town…at maalala mo ang mga pangyayari sa una ninyong encounter, just smile and say “hi”…kahit sa isip mo… “dogyot!” Hehe!

Mam Eddie